Historia narysowana przez Matta Wagnera dla serii Batman: Legends Of The Dark Knight ukazała się również w Polsce. Jak każdy komiksowy weteran, pamiętam ją z czasów TM-Semic. Lubię też Matta Wagnera. Dlatego, kiedy tylko nadarzyła się wygodna okazja zakupu całkiem fajnego oryginału, skorzystałem z niej od razu.

• 

Plansza to szesnasta strona 28 numeru serii o legendach Mrocznego Rycerza i wykonana jest bardzo solidnie. W swoim charakterystycznym (czytaj: nie przepchanym lineworkiem) stylu, Wagner wypełnia przestrzeń tuszem elegancko, pewnie i z dużą starannością. Główną atrakcją prac Matta jest oczywiście znakomita gra kontrastem. Artwork doskonale, a kto wie, czy nie lepiej od drukowanego „Legends”, sprawdziłby się w komiksie bez koloru.

Ręczne liternictwo dodaje uroku całości. Uważam, że zwykle wnosi ono wielką wartość dodaną do percepcji całości. Liternictwo stanowi sztukę, którą podziwiam, a w której nigdy, mimo dość dużej cierpliwości, nie byłem nawet przyzwoity. Prawdę mówiąc, jestem w nim okropny, dlatego w zasadzie nigdy nie naniosłem liter samodzielnie na żaden komiks (wyjątkiem jest miniaturka „Planeta Nieumarłych”, dostępna do poczytania na stronie). Zazdroszczę wielu liternikom ich pięknego stylu.

• 

Nie jestem pewien, czy zdecydowałbym się na zakup planszy, gdybym nie miał do niej osobistego stosunku, czyli wspomnień związanych z kupnem polskiego wydania w kiosku. Oryginały to zawsze ryzykowny zakup. Ich rynek nie jest głęboki i zawsze staram się pamiętać o zasadzie, by kupować tylko te, z których będę czerpał estetyczną przyjemność. Nie traktuję plansz jako inwestycji, uważam, że jest to błąd. Traktuję je natomiast jako całkiem niedrogie wzbogacenie codzienności o piękne, jedyne w swoim rodzaju dzieła sztuki, które sprawiają mi radość za każdym razem, kiedy patrzę na ścianę. Świadomość, że na świecie jest tylko jeden taki art, i że leży on właśnie przede mną, jest niesamowita.

• 

Planszę kupiłem jakiś czas temu na targach komiksowych w New Jersey u Jima Wardena, którego poznałem jako dilera prac Johna Byrne’a. Kosztowała w sumie może z 50 dolarów, znacznie mniej, niż cena wyjściowa (zawsze warto się potargować, zwłaszcza, jeśli kupuje się trochę więcej). Stanowi fajne uzupełnienie kolekcji na światowym przecież poziomie i zarazem miły, sentymentalny akcent z czasów TM-Semic. Czego tu nie lubić?